024 | ควยเถอะครับ..พับนก

เกรงว่าในช่วงนี้ ดีกรีความเหี้ยของบล็อกผมจะเพิ่มขึ้นอีกราวๆ 1.5 ริกเตอร์
เนื่องจากตอนนี้มีกลุ่มคนอ่านจำนวนหนึ่งแล้ว จึงค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่ผมเขียนไปนั้น
จะไม่ใช่การบ่นอยู่คนเดียว พร่ำอยู่หน้าจอแค่คนเดียวอีกต่อไป

จุดประสงค์ที่แท้จริงของการทำบล็อกหยาบคายแห่งนี้ก็คือ
อยากให้มันเป็นการสร้างอะไรบางอย่างมาให้คนอ่านได้บริหารต่อมอะโวะจะมะในสมอง
ให้มีการเปิดกบาลยอมรับสภาพความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวันนี้
ไม่ใช่เว่าเอะอะอะไรก็บ้านเราเมืองพุทธนะคะ
ไม่มีหรอกกระหรี่น่ะ มันเป็นแค่ข่าวลืออออ
ใครจะไปเชื่อมึงวะ อีดอก

ดังนั้นมาวันนี้ผมจึงขอประกาศจุดยืนของบล็อกหยาบคายไว้หน่อย
บล็อกหยาบคายคือ บล็อกที่เอาไว้เขียนเวลานึกอะไรออกตอนตื่นมาขี้
มันอาจจะเป็นเรื่องติดติ่งสมองตอนฟังข่าวสรยุทธ์ (เดี๋ยวนี้ช่วงนั้นเป็นเวลานอนมากกว่า)
หรือว่าเป็นเรื่องติดใจมาจากหนังสือ เว็บไซต์ และสื่ออื่นๆ ที่มันยังกรองไม่หมด
เลยเอามาเขียนให้ตัวเองได้จำไว้ว่าวันหนึ่งมึงเคยคิดยังงี้ ในช่วงอายุและวุฒิภาวะปัจจุบัน
แต่พอโตขึ้นไป ประสบการณ์ชีวิตจะกวักมือเรียกมึงมานั่งอ่านบล็อกตัวเอง..และถุยน้ำลายรดจอ
ดังนั้น บล็อกนี้ไม่ใช่บล็อกตลก หรือเป็นบล็อกที่เอาแต่แสดงความเหี้ยของคนเขียน
แต่มันยังเป็นเหมือนหนังสือวิชาการ(เหี้ยอะไรมึง) สักเล่มนึงที่ห้องสมุดไม่กล้ามี
มันจะได้เป็นสิ่งที่ใช้ระดมความคิดโดยไม่ต้องมานั่งแอ็คเขียนอะไรให้ตัวเองดูดี รักเด็กรักสัตว์หมา
หรือแค่พยายามสร้างภาพให้ตัวเองดูเหี้ย..เพื่อความเท่ (เดี๋ยวนี้จะเท่ได้ต้องเหี้ยๆ ไว้)
ถ้าสังเกตดีๆ ผมจะไม่ใช้คำว่ากู หรือพยายามด่าสาดพร่ำเพรื่อ
แต่การด่านั้นจะมาจากอะไรที่เป็นสีขาวกับสีดำในนี้เท่านั้น
ถ้าชม จะชมว่า : จ๊าบว่ะ / เยี่ยมมมมม / โคตรเจ๋ง / แจ๋ว ฯลฯ
แต่ถ้าด่า ก็อย่างที่เจอบ่อยๆ ในบล็อกนี้ เพียงแต่ผมไม่ได้จะพยายามทำตัวกักขฬะจนเว่อร์เท่านั้นเอง

เออ แต่ยังมีความตั้งใจส่วนตัวอยู่อย่างคือ เวลาผมเขียนบล็อกจะไม่ใช่เหมือนเขียนลงหนังสือ
เพราะถ้าเขียนไปแล้วจะไม่มีการวกกลับมานั่งกลั่นหรือเกลาสำนวน หรือเรียบเรียงเนื้อหาใหม่
ไอ้อันนั้นเอาไว้เวลาเขียนลงหนังสือดีกว่า ค่อยมานั่งจัดสำบัดสำนวนหลายๆ รอบ
(จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกที่เขียนทิ้งเขียนขว้างยังงี้ แต่มันเป็นทิฐิส่วนตัวน่ะครับ..มันดิบดี)

โอเคนะครับ ใครรับไม่ได้ก็เชิญปิดหน้าต่างนี้ซะ
และไปอ่านเว็บกระปุก ดูข่าวปัญญาอ่อนๆ และแข่งกันโพสกระทู้เป็นคนแรกนู่นไป๊
(วันนี้มีข่าวจอยซ์ขายยา โจอี้บอยมั่วเซ็กส์ ครูหื่นบีบนมเด็ก อูย... สร้างสรรค์มั่กมาก ผมอ่านมาแว้ว)

บล็อกอันเมื่อวานนี้มีการทดลองเบิกทางเข้าสู่เนื้อหาที่จะกล่าวถึงในคราวนี้และคราวต่อไป
คือความตั้งใจจะเขียนบล็อกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นเพราะหลายวันมาแล้ว ผมได้ไปตอบกระทู้นึง
เขาคุยเกี่ยวกับเรื่อง การพับนก (จากเว็บ Thaiflashdev ..เว็บนี้ผมเข้าทู้กวัน)
แต่ไม่รู้ว่าไปผิดเวลา หรือว่าดันไปเริ่มแย้งในช่วงที่ไม่มีใครเขาแย้งกัน

คือตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนมากๆ เลย
ที่อยู่ดีๆ รัฐบาลก็เอานกกระดาษมากระแดะทำเป็นส่งกำลังใจให้พี่บิ๊กดีทูบี
เอ๊ย..ส่งกำลังใจให้พี่น้องชาวใต้ ที่กำลังเผชิญความหวาดกลัวและไม่รู้จะไปทางไหนดี
ผมยังเคยด่าไปอีกทีนึงแล้วนี่หว่า ในคอมเมนต์ของบล็อกผู้หญิงปิศาจ

ตอนนั้นผมบอกไปแล้วว่า การพับนกเนี่ยมันเป็นการยืมไอเดียจากญี่ปุ่นมาใช้
ขออนุญาตแปะประวัติของน้องซาดาโกะ ต้นกำเนิดเรื่องการพับนกและสปิริตของน้องเขา
ซึ่งผมว่ามันดีมากๆ เลย แต่เผอิญจำไม่ได้ว่าคัดลอกข้อความจากเว็บไหน ขออภัยยนะครับ

(แอบดึงรูปภาพมาจาก sadako.org)
ซาดาโกะ ซาซากิ เด็กหญิงชาวญี่ปุ่น ที่รอดชีวิตจากทิ้งระเบิดถล่มเมืองฮิโรชิมา เมื่อตอนสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่อตอนนั้น เธออายุแค่เพียง 2 ขวบเท่านั้น เธอเติบโตขึ้นอย่างมีสุขภาพดี และรักกีฬาเป้นชีวิตจิตใจ จนอายุได้ 12 ปี อาการของโรคมะเร็งในเม็ดโลหิตจึงปรากฏ ซาดาโกะต่อสู้กับโรคร้ายนานถึง 8 เดือน โดยปราศจากคำพร่ำบ่นใดๆ เธอมุ่งมั่นพบนกกะเรียนพันตัว ด้วยหวังว่าเทพเจ้าจะให้พรแก่เธอ กลับมาแข็แงแรงอีกครั้ง ทว่า เธอพับได้เพียง 644 ตัวเท่านั้น
หลังจากที่ ซาดาโกะ เสียชีวิต เพื่อนๆ ร่วมชั้นของเธอ ช่วยกันพับนก อีก 356 ตัว เพื่อให้ครบหนึ่งพันตัว แล้วฝังลงไปพร้อมกับร่างของ ซาดาโกะ นกที่ซาดาโกะ พับมีข้อความเขียนบนปีกว่า "ฉันจะเขียนสันติภาพบนปีกของเธอ และเธอจะบินไปทั่วโลก"
เหตุการณ์ กันเศร้าสะเทือนใจ ของ "ซาดาโกะ กับ นกกระเรียน ทั้ง พันตัว" ส่งผลให้รัฐบาลญี่ปุ่นจัดสร้างอนุสาวรีย์ของเธอ ในลักษณะยืนชูแขนทั้งสองไปข้างหน้า โดยมีรูปโครงนกกระเรียนอยู่ระหว่างแขนทั้งสอง เพื่อเป็นอนุสรณ์ ให้ชาวญี่ปุ่น และชาวโลกตระหนักถึงพิษภัยของสงคราม ทุกวันที่ 6 สิงหาคม ของทุกปี ซึ่งเป็นวันสันติภาพ จะมีผู้คนพับนกกระเรียนมาวางไว้ที่ ฐานอนุสาวรีย์ของซาดาโกะ ที่ตั้งอยู่ภายในสวนสันติภาพ หรือ พีช เมมโมเรียล พาร์ค ที่เมืองฮิโรชิมา เป็นพันเป็นหมื่นตัว เพื่อระลึกถึง เธอ และเป็นเครื่องหมายขอให้สันติภาพจงมีแต่โลก

นี่ไงครับตำนานอันน่าสะเทือนใจของญี่ปุ่นที่แสดงให้เห็นว่า
คนที่พับนกกระเรียน (ไม่ใช่นกพิราบนะ ถึงจะแปลความหมายในเชิงสันติภาพเหมือนกันก็เหอะ)
ขอถามว่า การพับนกส่งไปน่ะ มันมีผลต่อจิตใจกับคนที่อยู่ในพื้นที่ไหม
ขอตอบว่ามีครับมี ถึงแม้จะได้ผลจิ๊บจ๊อยแค่ขี้เปียกมดก็ตาม
การกระทำอะไรด้วยใจจริงอย่างน้องซาดาโกะน่ะ ไม่ว่าจะทำสำเร็จหรือล้มเหลวก็ตาม
แต่มันทำจากใจไง

แล้วไอ้ภาพที่เห็นๆ กันตามสื่อทีวีเอย หนังสือพิมพ์เอย มันคืออะไรกันวะ
ข้าราชการหน่วยงานต่างๆ แต่งหน้าแต่งตัวยืนริมกล้อง
ในมือมีกระดาษขาวๆ ช่วยกันพับ และยิ้มหวานให้กล้อง (โคลสไปที่หน้า)
พับเสร็จแล้วก็ปรบมือกันเกรียวกราว ...วุ้ยยยยย อิชั้นทำเพื่อชาวใต้ย์ย์ย์

อีกช่องนึง ผู้คุมเรือนจำเอาเข่งใส่นกกระดาษมาวางบนโต๊ะไม้ยาวๆ
นักโทษก็นั่งเรียงกันเป็นแถว นั่งพับนกกันใหญ่
น่ารักว่ะ.. แต่ผมว่าเหมือนโรงงานตุ๊กตานรกมากกว่า

อีกช่องนึงรายการวัยรุ่น เปิดเพลงและหยุดคั่นรายการด้วยสกู๊ปพับนกอินเทรนด์
"ช่วงนี้กระแสพับนกกำลังมาแรง ใครพับไม่เป็นนี่เอาท์แล้วนะคะ"
ฟังพิธีกรมันพูดเข้า

ถามจริงๆ ว่าสื่อที่เราเห็นนั้น เอาแค่ตัวสื่อก็พอ เขาได้มีความจริงใจไหม
ในการที่จะทำไรเพื่อคนในชาติบ้านเมืองเดียวกันเนี่ย
เพราะสิ่งที่แสดงออกมามันก็แค่การสนองนโยบายรัฐบาล
ที่เป็นรัฐบาลชุดเดียวกับกรณีสังหารหมู่ 85 ศพที่ตากใบ
แต่เนื่องจากมันใกล้เลือกตั้งเต็มที แถมยังใกล้วันสำคัญของชาติอีกด้วย
ดังนั้นต้องพยายามกลบกลิ่นเน่าที่ตนได้ทำไว้และเปลี่ยนวิกฤติเป็นกบเคโระอย่างที่เห็น

น้องบลิวพูดถูก (เอ๊ะ มีชื่อหล่อนในกระทู้ชั้นมาสามสี่วันแล้วนะ เดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดหรอก)
การกระทำที่น่าจะได้ผลก็คือ ไปสัมภาษณ์คนธรรมดาๆ ชาวบ้าน เด็ก หรือใครก็ได้
ให้ช่วยส่งกำลังใจไปยังพี่น้องชาวใต้ของเรา มันไม่ดูโง่เหมือนการพับนก
ซึ่งเป็นสัญลักษณ์อะไรยังไง คนพับเองก็ยังไม่รู้เลย
แถมคนรับก็ยังไม่เข้าใจอีกด้วย
แต่เอาง่ายๆ ลองคุยกับเพื่อนของคุณที่อยู่ในพื้นที่สามจังหวัดดูสิครับ
ว่าเขามีความซาบซึ้งต่อน้ำใจปลอมๆ จากรัฐบาลนี้แค่ไหน

เดี๋ยวก็จะมีรถบรรทุกขนกระดาษไปเทๆๆ ให้ ปล่อยลุงป้ามายืนดูกองภูเขานกกระดาษนั่น
ในใจก็คิดหาวิธีกำจัดขยะ ..น่าจะเอาไปทำอะไรได้ดีกว่านี้นะ กระดาษออกจะเปลือง


นี่เป็นแค่หนึ่งในความคิดของผมเองเกี่ยวกับยโยบายปิดหูปิดตาประชาชนอันนี้
เผอิญว่าตอน Search หารูปซาดาโกะ ดันไปลิงค์ติดเว็บ ผู้จัดการออนไลน์
ซึ่งที่นั่นก็มีทั้งพวกหวังดีและหวังป่วนมาโพสกันนัวเนีย อ่านแล้วหลากหลายและรำคาญมาก


เอาไว้ขยายประเด็นเรื่องสถานการณ์ภาคใต้ และพูโล ซึ่งบอกไว้แล้วว่า 3-4 วันนี้ผมจะเขียนจริงจัง
หลังจากนั้นจะกลับมาหน่อมแน้มเหมือนเดิมรึเปล่าก็ขอคิดดู *-*
หรือใครไม่อยากอ่านก็ไปดูข่าวดาราเอากันไป๊






ป.ล.เพิ่งไปหาตัวเลขเล็กๆ มาติดไว้ท้ายหน้าเพื่อนับจำนวนคนดู
ดู 1 คน เลขจะขึ้น 1 จึ๊ก (ผม Set ค่าไว้ให้ดูคนละกี่หน้าก็ได้ มีผลเท่ากับดูคนเดียว)
..เท่เหี้ยๆ เลยโว้ย