020 | Blog blocks box.

เขียนบล็อกครบ 20 ครั้งแล้วเหรอนี่
ผมยังจำความรู้สึกครั้งแรกที่เข้ามาในเว็บนี้เมื่อราวๆ 3 ปีก่อนได้อยู่เลย
เข้ามาเพื่ออ่าน Blog ของตาลุงฝรั่งคนนึงด้วยความงงๆ ว่าไอ้บล็อกนี่มันคือเหี้ยอะไรวะ
เพราะตอนนั้นหน้าตา Interface ของ Blogger.com ยังดูดุดัน ขึงขัง
และไม่น่าจะเหมาะสำหรับมือใหม่และผู้ที่ต้องการทำความเข้าใจเลยสักนิด

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ วันหนึ่งผมเกิดอยากจะมีบันทึกออนไลน์ขึ้นมาเป็นของตัวเองมั่ง
น่าจะเป็นเพราะตอนนั้นอยู่ดีๆ เว็บเหี้ยของผม แม่งเสือกเกิดล่มขึ้นมา
ทำให้เว็บที่น่าจะมี 2 ส่วน คือเว็บส่วนตัว กับเว็บฟอนต์ ซึ่งไม่ส่วนตัว ต้องโดนยุบมารวมกัน
และดูมันยังไงๆ อยู่ ที่ถ้าใครจะเข้ามาโหลดฟอนต์ผมแล้วเสือกไปเปิดเจอรูปโป๊ที่โพสไว้อ่านเอง
ก็เลยต้องหาที่ใหม่ ที่สามารถเขียนอะไรก็ได้ที่อยากเขียน
เลยไปเปิด "บล็อกหยาบคาย" ขึ้น ที่ manager.co.th และโดนปิดภายในไม่ถึง 24 ชั่วโมง
เลยต้องระเห็จออกมาเปิดที่เว็บต่างประเทศอันนี้ที่เคยรู้จัก (อ่านบล็อกอันแรก)


จนวันนี้ คำว่าบล็อก ได้กลายเป็นอีกหนึ่งแฟชั่นของคนเล่นเน็ตที่มาแรงมากๆ
ในไทยมีเว็บบล็อกทั้งที่ Mblog,ExteenBlog, DiaryHub
กลายเป็นวัฒนธรรมการเขียนที่ใครๆ ก็สามารถจะเขียนอะไรก็ได้ ให้ใครมาอ่านก็ได้
จนเกิดความเข้าใจกันผิดว่า มันเป็นแค่ไดอารี่ออนไลน์ ซึ่งจริงๆ แล้วมีมากกว่านั้น
คลิกนี่ กับ นี่ด้วย อ่านความหมายที่แท้จริงของคำว่า Blog

ทำให้นึกถึงบทความที่ผมอ่านมาจากหนังสือพิมพ์มติชนฉบับเมื่อเร็วๆ นี้
เขาวิเคราะห์ว่า ตอนนี้กลุ่มคนใช้เน็ตกลุ่มนึง
(ที่ไม่ใช้ไอ้พวกขาแช็ท ขาโหวตสติ๊กเกอร์เหี้ยไรนั่น)
กำลังสนใจอยู่กับวัฒนธรรมการเขียน และอ่านบล็อกกันอย่างคับคั่ง
มันแสดงถึงความ "เป็นดารา" ของผู้เขียน ที่จะทำอะไรก็ได้ที่แสดงความ "เป็นตัวเอง" ออกมา
ถ้าคลิกเข้าไปอ่านลิงค์อันที่ 2 ที่ผมให้ไว้ข้างบนนี้
(ที่เป็นของคุณ Catkun ..มีแมวเป็นคอนเซปต์)
จะพบว่า เขามีลีลาการเขียนเป็นตัวเองมากๆ และมีผู้ติดตามอ่านกันเป็นโขยง
และยังมีคนอื่นๆ ในบล็อกพิภพที่พยายามแสดง "ความเป็นตัวเอง" ออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
นั่นยิ่งตอกย้ำบทวิเคราะห์ที่ว่าให้ยิ่งจริงขึ้นมาอีก
การเขียนๆๆๆ อะไรที่มีคนเข้ามาอ่าน มันก็สร้างความสะใจให้กับผู้เขียนอยู่ไม่น้อย
แต่นั่นก็เหมือนเป็นความคาดหวังของคนอ่าน
ที่จะรอลุ้นให้เว็บบล็อกที่ตนเข้าไปอ่านบ่อยๆ นั้นเขียนอะไรๆ ที่ตัวเองคาดหวังออกมา

อ้าว.. แล้วเว็บบล็อกของผมล่ะ?
บล็อกหยาบคาย เนี่ย อยู่ๆ ก็เกิดขึ้นมาเองโดยไม่รู้กาลเทศะ ไม่รู้เวลา
และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในโลกไซเบอร์สเปซแห่งนี้มันมีอะไรที่เรียกว่า "บล็อก" อยู่
ดังนั้นจะเห็นได้เลยว่าส่วนมาก ผมจะเขียน จะคิดอะไรที่มันนึกได้ ณ วินาทีนั้น
ไม่ได้ผ่านการกรองสำนวน หรือมานั่งแก้รูปประโยคแต่อย่างใด

แต่พอมีคนมาอ่านมากเข้าๆ มันกลับสร้างแรงกดดัน หรือภาระบางอย่าง
ที่จะต้องนึกอะไรให้แม่งจ๊าบบบ ขึ้นมา ให้คนอ่านฮา หรืออ่านแล้วกระทบสมอง
ซึ่งนั่นมันก็กลายเป็นว่า ผมโดนตลาดครอบงำ??

ตอนนี้ก็เริ่มมีเพื่อนๆ น้องๆ บางคนได้แรงบันดาลใจมาจากที่นี่ (มีด้วยเรอะ!!)
เพื่อเอาไปเขียนบล็อกแนวหยาบคายๆ บ้าง หรือบ่นอะไรตามเรื่องตามราวบ้าง
นั่นเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งครับ ที่เริ่มมีคนต่อยอดจากความเรียงมั่วๆ ของผม
เอาไปเป็นตัวช่วยพัฒนาทักษะการสื่อสารของตัวเองไปสู่คนอ่าน

แต่สำหรับผม ไม่ว่าตัวเองจะเขียนเหี้ยอะไรขึ้นมา
คนจะอ่านมากอ่านน้อย โพสมากโพสน้อย หรือมาอ่านแล้วเสือกไม่โพส
นั่นไม่ได้เป็นปัจจัยที่จะทำให้ผมหยุดเขียนหรือเปลี่ยนแนวไปหรอกครับ

แต่ก็อย่างที่ย้ำไว้บ่อยๆ แหละ ..ว่าอย่าคาดหวังอะไรจากที่นี่นักเลย
เกิดพรุ่งนี้ผมจะแต่งนิราศขึ้นมา
ก็อย่ามากราบตีนละกัน!



ป.ล. ซื้อซีดีโจอี้บอยมา ในปกเขียนว่า
ยิ่งมึงพยายามจะเป็นของจริงมากเท่าไหร่
มึงก็กลายเป็นของปลอมมากเท่านั้น