033 | The Day After Yesterday

เจ็บปวดเหลือเกิน….



















ส่งท้ายปีลิงปีนี้มันเจ็บปวดเหลือเกิน….
ความเจ็บปวดครั้งนี้มันซึมลึกเป็นแผลฉกรรจ์ครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งเท่าที่โลกเคยประสบมา
ชีวิตมนุษย์กว่าสองหมื่นที่ต้องสูญไป และผลกระทบถึงครอบครัวลูกหลานอีกนับแสนนับล้าน
พอแล้ว..
ผมคงไม่ไปแย่งสื่อกระแสหลักที่เน้นย้ำภาพความเสียหายที่เกิดขึ้นอีกแล้ว
ขอเป็นบล็อกให้กำลังใจดีกว่า

แม้ประเทศเราต้องสูญ “ค่าเสียโอกาส” ไปกว่าแสนล้านบาท
ด้วยทรัพยากรทางทะเล ธรรมชาติที่ไม่อาจประเมินค่าได้...
มรกตแห่งอันดามันต้องซบเซาต่อไปอีกนานหลายสิบปี ..หรืออาจหลายร้อยปี

ประเทศญี่ปุ่นหลังแพ้สงคราม แม่งฉิบหายย่อยยับอย่างระยำ
มันยังสามารถฟื้นประเทศได้
แล้วประเทศไทยล่ะ เราแข็งแรงกว่าญี่ปุ่นในตอนนั้นตั้งแยะ
ทำไมเราถึงจะฟื้นไม่ได้ล่ะ!


ในความเจ็บปวดครั้งนี้ ผมได้เห็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่เป็น “ของจริง” ของทุกฝ่ายทุกหน่วยงาน
ทีมแพทย์ พยาบาล ที่ทรงประสิทธิภาพเกินตัวอย่างมาก (เป็นที่สุดของฮีโร่จริงๆ)
ทีมมัคคุเทศก์ทุกภาษามารวมตัวกันครั้งใหญ่เพื่อสานพลังกับสถานฑูต
ในการติดต่อช่วยเหลือกับผู้ประสบภัยแต่ละประเทศ
ทีมข่าวสาร ที่เผยแพร่ข้อมูลทุกสื่ออย่างต่อเนื่องโดยยอมตัดรายการปัญญาอ่อนทิ้งไปหมด
เลือแต่ความคืบหน้าของ Breaking news ครั้งนี้
บริษัทมือถือ บริษัทอินเทอร์เน็ตก็ยังเปิดให้บริการฟรีเพื่อช่วยเหลือในด้านการสื่อสารซึ่งสำคัญมากที่สุดในตอนนี้
หรือแม้แต่พรรคการเมืองที่กำลังหาเสียงอยู่ก็ต้องหยุดกิจกรรมการเมืองทุกอย่างเพื่อทุ่มกำลังลงไปช่วย
แม้บางคนอาจจะมองว่าเป็นวิธีหาเสียงแบบเหนือเมฆก็เหอะ
แต่ผมว่าใครที่คิดจะหาเสียงได้ในเวลาแบบนี้แม่งต้องโดนคลื่นดูดตายห่าไปให้หมด ..ไอ้สัตว์นรก

ทุกหน่วยงานราชการ ทหาร (กองทัพอากาศด้วยยย) มูลนิธิ หน่วยงานการกุศล
สถาบันปกครองทุกระดับ สถาบันการเงิน สถาบันธุรกิจ นักวิชาการ ประชาชน เอกชนทุกฝ่าย
ต่างก็ช่วยกันทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีที่สุด

แม้แต่กรมอุตุที่หลายคนแม่งอุตส่าห์โยนบาปไปให้ว่าเพราะมึง (แผ่นดินไหวเนี่ยนะ ยังด่ารัฐบาล??)
ก็ยังออกมายอมรับอย่างจริงใจ ไม่มีโยนขี้ต่อไปให้หน่วยอื่นอย่างที่เคยปรากฏมา
และรับหมายอย่างมั่นเหมาะว่า ก่อนวัวหายครั้งต่อไป
จะต้องมีการสร้างคอกที่แข็งแรงแน่นหนาพอที่จะรับมือกับมัน
(นาทีนี้ไม่ใช่ว่าจะเป็นความผิดของใครแล้วครับ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาหาคนผิดแล้ว
ถ้าผิดก็พระเจ้านั่นแหละ เสือกเลือกเอาวันหยุดคริสต์มาสมาใช้พิพากษาโลกเนี่ย)

สุดท้ายนี้ผมไม่ขออธิษฐานใดๆ แต่การเขียนบล็อกครั้งนี้
คงมีส่วนช่วยสร้างพลังบวกให้กับเหตุการณ์ที่ว่าได้
อย่างน้อยๆ สารที่ผมจะสื่อก็สามารถส่งถึงคนที่เข้ามาอ่านได้
แม้เพียงน้อยนิด แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของผมในฐานะสื่อหนึ่งที่จะพึงกระทำครับ

กินยาเยอะๆ แล้วพักผ่อนนะครับ ประเทศไทยที่รัก
ตื่นมาปีใหม่ ทุกอย่างก็จะกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ จน(อย่างน้อยที่สุดก็เกือบ)ดีดังเดิม


ป.ล.การขยับกายของปลาอานนท์ขี้เมื่อยตัวนี้เป็นสัญญาณเตือนเราว่า
ต่อไปในอีกไม่ช้าก็จะเมื่อยอีกรอบ
อย่าลืมนะครับว่านี่เป็นครั้งแรก ..แต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย

ป.อ. ขออภัย บล็อกวันนี้ไม่มีภาพครับ .. ไม่มีอารมณ์ขันแล้ว
แต่อยากให้เปิดเพลงประกอบจากหนังเรื่อง ID4 ตอนที่ประธานาธิบดีปลอบปลุกขวัญชาวโลกไปด้วย

ป.ฮ. หมอดูคนนึงออกมาบอกว่า นี่ไง เราเตือนคุณแล้ว
ดาวเคราะห์บาปมาเยือนห่าเหวเหี้ยอะไรสักอย่าง
พอเถอะครับ… พอเถอะครับ.. ผมกราบตีน