031 | พ่อมึงตาย

เพื่อนผมตาย

เป็นเพื่อนรักสมัยมัธยม เราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ ม.1
ไอ้อี๊ดมันเก่งภาษาอังกฤษ คอมพิวเตอร์ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ทุกชนิด
มันเอ็นเข้าวิศวะลาดกระบังได้พร้อมๆ กับเพื่อนอีกกลุ่มนึง
แล้วอุบัติเหตุก็พามันหนีไปจากผม
วันเสาร์ (18 ธ.ค.) ที่ผ่านมาผมไปงานเผาศพมันเพื่อจะขอคุยกะมันเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะเลิกคบกันอย่างเป็นทางการ

พิธีศพในวัดมหาธาตุ เพชรบุรี จัดขึ้นเรียบๆ แต่ก็ครบสูตรตามขนบประเพณี
ไม่มีระบบศาลาสามศาลาสี่อย่างในกรุง (ให้รู้สึกเหมือนไปเช่าล็อกเผาคน)
แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกอย่างที่เคยได้ยินมาว่า
พระเขาสวดให้เราฟังนะ ไม่ได้สวดให้ไอ้อี๊ดมันฟัง
มันตายห่าไปแล้ว.. มันจะมาดำรงชีวิตให้ถูกให้ควรในอนาคตไม่ได้แล้ว
พวกเราที่ยังเหลือลมหายใจอยู่นี่สิที่จะต้องเข้าใจภาษาบาลีนั่น (สวดว่าอะไรวะ ..กูงง)
และดำรงชีวิตต่อไปแทนไอ้อี๊ดมัน


วันนั้น.. วันที่ไอ้อี๊ดตาย ผมยังเป็นทหารใหม่อยู่ที่กองร้อยอยู่เลย
ยัยกิ๊บ เพื่อนผมโทรมาบอกให้ทำใจดีๆ ไว้.. อี๊ดตายแล้วนะ
อยากให้คุณนึกภาพผมอยู่ในการ์ตูนญี่ปุ่นช่องล่างขวาเล็กๆ..ฉากหลังสีดำ
แล้วหน้าต่อมาเป็นรูปผมถือโทรศัพท์รูปเดียวสองหน้าเต็มๆ ขาวๆ..







ว่างๆ.....









โทรศัพท์ไม่ได้หล่นจากมือเหมือนในละครช่องเจ็ดหรอก
(ถ้าเกิดเหตุการณ์ยังงั้นจริงคงสงสารคนถือสายอีกฝั่ง แม่งเป็นห่าอะไรเปล่าวะไม่พูดตอบกู)
แต่ใจผมมันวิ่งไปที่ไหนแล้วไม่รู้... ความสูญเสียเกิดขึ้นใกล้แค่ลมพัดข้างหูนี่เอง

fade in:
ภาพความทรงจำระหว่างผมกับมันค่อยๆ ฉายสไลด์ออกมาทีละฉาก ละฉาก
ตามโปรแกรมที่สมองตั้งเอาไว้
ตั้งแต่เรียนด้วยกัน หนีปีนขึ้นเขาวังหลังโรงเรียนด้วยกัน
เข้าค่ายลูกเสือด้วยกัน ดูหนังโป๊ด้วยกัน ตั้งวงดีดกีต้าร์ด้วยกัน
ไปเที่ยวด้วยกัน ไปนอนบ้านมัน ตามมันไปดูเขาเรียนพิเศษที่สยาม
ฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯลฯ
fade out:

ผมระดมโทรหาเพื่อนแต่ละคนเพื่อแจ้งข่าวก็พบว่าผมคงเป็นคนท้ายๆ ในห้องแล้วที่รู้ว่าเพื่อนคนนี้จากไป
เพราะว่าการติดต่อเข้ามาในกองร้อยในขณะที่ยังเป็นทหารใหม่อยู่นั้น
เป็นเรื่องแทบจะต้องห้ามอย่างเด็ดขาดเลย (แต่ผมก็ยังแอบเอามือถือเข้าไปไงเลยโทรได้ 55)
ในโทรศัพท์หลายสายที่โทรไป เป็นเสียงเพื่อนผู้ชายด้วยกันแท้ๆ
ที่ในเวลาปกติแล้วจะไม่มีวันได้เห็นเห็นแววตาเศร้าสร้อยแม้แต่นิดจากมัน
แต่วันนั้น..เสียงมันกลับสั่นเครือ
ไอ้เหี้ย มึงร้องไห้เหรอ กิ๊วๆ... ไม่สิ.... กูสิน่าจะร้องไห้ตามพวกมันใช่ไหม
แต่ถ้าร้องแล้วแม่งฟื้น กูก็จะร่วมโหวตอีกเสียงนึง


วันนั้นผมไม่ได้ร้องหรอก แต่เจ็บแค้นใจนิดหน่อยว่าทำไมกูขออนุญาตถึงไปงานศพมันไม่ได้
ถ้าเพื่อนจ่าที่คบกันมาสิบปีเกิดตายห่าขึ้นมามั่ง จ่าจะไปไหม หรือจะนั่งกระดิกตีนดูทหารฝึกต่อไป
วันนั้นผมคิดยังงั้นจริงๆ

วันต่อมาผมคิดเรื่องความตายของตัวเอง
ถ้ากูตาย แม่กู พ่อกู เพื่อนกู แฟนกู เว็บกู (ห่วงเว็บอีกนะ..ไอ้ห่า) ใครวะจะดูแล
กูยังอยากทำไอ้โน่น อยากมีไอ้นี่ อยากได้ไอ้นั่น อยากหัดไอ้นู่น
กิเลสในทางโลกกูยังมีอีกเพียบเลยนี่หว่า
ดังนั้นกูจะตายไม่ได้!!
แต่มานึกดูอีกที คนเรามันสามารถตายได้ทุกที่เลยนะ เชื่อไหม
อยู่ในบ้าน ก็อาจมีรถบรรทุกวิ่งเข้ามาชน (มีจริงๆ เป็นข่าวเมื่อเดือนก่อนนี่เอง หนูน้อยดับไปสอง)
อยู่ในห้องที่ปลอดภัยที่สุด ก็เกิดหัวใจวายตายขึ้นมาได้
หรือไปอยู่กลางทะเลทรายที่ไม่มีเหี้ยอะไรที่จะมาฆ่าคุณได้เลย
ก็ยังอาจจะเสือกโดนอุกกาบาตหล่นใส่หัวตายได้เหมือนกัน
(เคยอ่านเจอคดีที่ฝรั่งโดนอุกกาบาตลูกเล็กๆ หล่นใส่หัวตายมาแล้ว แม่งซวยสัดกะหมา)
แสดงว่าจริงๆ แล้วนรกก็ไม่ได้เงียบเหงาอย่างในโฆษณาที่เราเห็นตลกๆ ซะหน่อย
ของจริงอาจจะต้องจองตั๋วคิวยาวเหยียดก็ได้ ใครจะรู้

วันต่อๆ มาผมก็ยังคิดวนเวียนในเรื่องการสูญเสียคนที่เรารัก เราผูกพัน
วันนึงพ่อผมกะแม่ผมต้องก็ตาย (พ่อผมอ่านบล็อกนี้ด้วยนะ ตอนนี้คงสำลักอยู่)
ผมก็ต้องตาย คุณก็ต้องตาย
ไอ้พวกที่มาอ่านแล้วเสือกยังไม่ยอมโพสก็ต้องตายห่ากันทั้งหมด
ตายกันทั้งนั้นแหละคู้ณ... เพียงแค่ว่าจะช้าหรือจะเร็ว จะตายห่าหรือตายโหงเท่านั้นแหละ
อย่าว่าแต่พวกเราเลยที่ต้องตาย
คุณสืบ นาคะเสถียรแกยิงตัวตาย แต่กระสุนนัดนั้นสร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงให้กับบ้านเรา
คุณเจริญ วัดอักษรแกโดนฆ่าตาย แต่ชื่อของแกจะเป็นที่
ขนาดพระพุทธเจ้า หรือพระเยซู ที่ตายไปตั้งนานแล้ว
แต่ก็ยังเป็นฮีโร่ในใจของคนทั้งโลกไปตลอดกาล
เพราะอะไร.. คุณก็รู้

แล้วผมล่ะ -- แล้วพวกคุณล่ะ..
อยากจะแค่ตายๆ ไปให้ตัวเองกลายเป็นฝุ่นผงปลิวว่อนไปตกหลังคาบ้านเขา
หรือตายไปโดยที่ชื่อของเรายังเป็นสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่มีคนกล่าวถึงด้วยความภูมิใจ
เลือกเอา.


ป.ล.
ปีใหม่ที่จะถึงนี้ อย่าพากันประสบอุบัติเหตุจนตายห่าหนีไปจากผมนะครับ
โปรดกลับมาโพสกันให้ครบๆ พร้อมหน้าพร้อมตา
ใช้ชีวิตอยู่ในสติ ไม่ประมาท ไม่เมา ไม่มั่ว
ผมจะได้ไม่ต้องเป็นไปนั่งฟังคอนเสิร์ตที่พระร้องเพลงอินดี้ในงานศพของคุณ
(นี่คือคำอวยพรปีใหม่ของบล็อกนี้.. เข้าใจมะ)

ป.อ.
บล็อกวันนี้ไม่ได้จะชักนำใครๆ เข้าสู่ทางธรรมของศาสนาใดๆ ทั้งสิ้น
เพียงแค่เล่าเรื่องของผม และความรู้สึกส่วนตัวของผมให้อ่านเท่านั้น
ใครจะมาเสือกบรรลุโสดาบันกลางบล็อกหยาบคายนี่.. คงอายเขานะ

ป.ฮ.
ตอนเรียนมหาลัย ผมชอบด่าคนนั้นคนนี้ พ่อมึงตายๆๆๆ สนุกปาก
แต่วันนึงผมด่าไอ้เปรี้ยว (รุ่นน้องที่คณะ) ตามปกติ
เจ็ดวันต่อมา มันหน้าเศร้าๆ ไม่เล่นมุก ไม่ตลก เพื่อนมันก็ดูเงียบๆ ไป
ปรากฏว่าพ่อมันตายจริงๆ............................
ผมก็เลยเลิกใช้วาจาสิทธิ์ตั้งแต่นั้นมา แต่เปลี่ยนเป็น "ไอ้พ่อตา" + "ไอ้แม่ยาย" แทน
น่ารักไหมครับ