030 | แหวะ

เมื่อหัวค่ำ เจ้าของร้านชวนไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่หน้าร้าน
พิธีรีตองไม่มีอะไรยาก เดินไปสั่งอาหารตามสั่งร้านข้างๆ แล้วสั่งข้าวเล่ามาเป็นจานๆ
นั่งเล็มกันไปเรื่อยๆ ปากก็สลับโหมดไปมาระหว่างโหมดกินกับโหมดพูด
ไข่เจียวหมูสับร้านนี้อร่อย
อร่อยจนกระทั่งพี่แกเจอแมงวันตัวนึงนอนกรอบเกรียมอยู่ในฟองไข่นั่นแหละ ถึงได้หยุดกิน
แล้วส่งสายตาพร้อมสบถคำพูดบางอย่างออกมา
(ผมเขียนไม่ได้ กลัวมันจะหยาบคาย)

เอ่อ.. จริงๆ แล้ว
ผมว่าในชีวิตเรานี่อาจจะเคยกินไอ้พวกนี้โดยที่ไม่รู้ตัวมาหลายทีแล้วก็ได้

ข่าวหนังสือพิมพ์ในช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับ "สิ่งแปลกปลอม" ในอาหารตั้งแยะ


- แหนมนิ้วจากโรงงานแหนมที่สมุทรปราการ
คนงานเผลอทำนิ้วตัวเองหล่นเข้าไปในเครื่องบดแหนม และลูกค้าก็เป็นนักศึกษาผู้โชคดี
กัดแหนมแต่เจอปลายนิ้วมีเล็บติดด้วย..อ้วกหมดไส้หมดพุง


- ข้ามหลามตะขาบ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย นี่เป็นคดีที่สยองที่สุดที่ผมอ่านมา
ปกติเป็นคนกลัวและเกลียดตะขาบเป็นอันดับหนึ่งในบรรดาความกลัวทั้งมวลอยู่แล้ว
แต่ผู้โชคดีคนนี้ซื้อข้าวหลามมา แต่พอแกะออกมาก็เจอตะขาบตัวยาวเป็นคืบๆ ดับอนาถอยู่ข้างใน
เย็ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดครกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คาดว่าตอนหลามข้าวหลาม (ยังไม่ได้กรอกน้ำเข้าไปในข้าวหลาม) เนี่ย
ตะขาบที่นอนหนาวอยู่แถวนั้นเห็นเข้า ก็เออ ท่าจะอุ่นดีวุ้ย กูเข้าไปอาศัยนอนในกระบอกดีกว่า
ว่าแล้วก็โดนกรอกน้ำใส่ กรอกข้าวใส่ แล้วเอาใบตองม้วนๆ ยัดปิดปากกระบอก
ดับอนาถ!! (คนที่อนาถกว่าคือคนที่ซื้อไปเนี่ยแหละ เป็นผมล่ะคงลาบวชสักสามพรรษา)


-ข้าวหลามปลิงควายอันนี้ก็น่าผะอืดพะอมเหมือนกัน
แต่สำหรับผมถ้าเลือกกินได้จะแดกปลิงนี่ดีกว่า เพราะดูยังไงๆ ก็คงน่ารักกว่าฟัคกิ้งตะขาบนั่น -_-'


แต่เท่าที่ประสบกะตัวเองโดยตรง มีไม่มากนักแต่ก็ถือว่าน่าเอามาเล่าในบล็อก
เผื่อว่าใครกำลังกินข้าวกินหนมอยู่ อ่านไปจะได้เกิดอารมณ์ทางเพศขึ้นมาบ้าง

01 | ขนในก๋วยเตี๋ยว
ตอนเรียนปีสามรึปีสี่ ผมก็กินก๋วยเตี๋ยวบนโรงอาหารของมหาลัย
ซึ่งร้านนี้เป็นร้านหนึ่งในไม่กี่เจ้าบนยูเนี่ยน (ชื่อโรงอาหาร) เอาวะ แดกๆๆๆ
ปรากฏว่ากินๆ ไป มันมีอะไรแลบออกมาจากปาก
ก็ดึงออกมา (นึกภาพตาม) ... มันเป็นขนมนุษย์ครับ ขนหยอยๆ
ที่ไม่น่าจะเป็นขนที่งอกออกมาจากหนังศีรษะได้เลย ...
ผมก็ได้แต่ภาวนาว่าน่าจะเป็นขนจั๊กกะแร้ของป้าเรียมที่แกสะบัดตะหลิวมันส์มือจนมันร่วงลงไป
โอเค.. น่ากินขึ้นเยอะ (แต่ก็อุบาทว์อยู่ดี)
แต่ผมก็กินก๋วยเตี๋ยวชามนั้นจนหมดนะ ไม่ได้รู้สึกแปร่งอะไร.. เพราะมันก็อร่อยดี

02 | ในขวดน้ำ
ย้อนกลับไปสมัย ม.ต้น
ผมไปเดินป่าที่เขาพะเนินทุ่ง แต่ตอนกลับมาน่ะ น้ำที่เตรียมไว้เสือกหมดสต็อกฉิบ
เวรละสิกู คอแห้งผากเลย ยังต้องข้ามเนินอีกแปดลูกกว่าจะถึง
ผมก็เดินทรมานไปเรื่อยๆ ในใจนึกสาปแช่งคนที่แม่งค้นพบไอ้น้ำตกสัดหมานี่
มึงน่าจะตัดถนนทำลายธรรมชาติเข้ามาจ่อยันน้ำตกชั้นสามเลยนะ จะได้หมดเรื่องหมดราว ..อีห่า
ผมบ่นไปๆ ก็เหมือนเจ้าป่าเจ้าเขารู้ใจ เลยส่งขวดน้ำโพลาริส (ขวดขุ่นน่ะ)
ถึงแม้ท้องตลาดจะขายกันในราคาขวดละห้าบาท แต่ชั่วโมงนั้นถ้ามีขาย แพงแค่ไหนผมก็ซื้อ!!
ว่าแล้วก็รี่เข้าไปกระดกอั้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ระดับน้ำค่อยๆ ลดจากครึ่งขวด ลงมาเป็น 1/3 1/4 1/5 1/6 ..และ..
มีพลาสเตอร์ยาใช้แล้วนอนอยู่ก้นขวด.. (มีแผลหนองๆ ด้วย)
สภาพตอนนั้นเหมือนป่าทั้งป่าเปลี่ยนเป็นสีขาวดำเหมือนย้อนไปภาพอดีต
ใบไม้หยุดไหว เสียงนกเสียงแมลงที่เคยร้องเซ็งแซ่ก็พลันหยุดกึก
....ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกนั้นยังไง มันสุดจะบรรยายจริงๆ เหมือนร้องโอ๋ววววว
โดยที่ไม้จัตวาเหนือ อ.อ่างมีซ้อนกันสัก 537 ตัว (ลองออกเสียงดูสิ โอ๋ววววว)

555 ออกเสียงจริงๆ ด้วย บ้ารึเปล่า ร้องประหลาดๆ อยู่หน้าคอม
ตอนนั้นผมโคตรอยากจะอ้วกเลย แต่ก็เสียดายน้ำ
แม่ง...ใครแกล้งกูวะ ถ้าเสือกเข้ามาอ่านบล็อกกูก็โพสสารภาพมาซะดีๆ นะโว้ยยย

03 | ในขวดน้ำอีกที
อันนี้สั้นๆ คือย้อนกลับไปตอนเด็กมากๆ ผมตื่นขึ้นมากลางดึก หิวน้ำวุ้ย
ขี้เกียจเปิดตู้เย็นด้วย เดินมาเจอขวดน้ำตั้งเปิดฝาอยู่บนโต๊ะกินข้าว
จับกระดกๆๆๆ จนเห็นสิ่งที่หลับไหลอยู่ก้นขวดได้ถนัดตา
มันคือแมงป่องครับ นอนหมดลมหายใจอยู่ก้นขวด
พร้อมๆ กับลมหายใจของผมที่เกือบหมดลงโดยพลัน
สมัยนั้นผมยังเป็นแอนสุภาพอยู่ ไม่งั้นนะ กูจะร้อง โอ๋ววววววว ให้ลั่นเรือนเลยทีเดียว




ไง ..
อ่านจนจบแล้วเริ่มรู้สึกว่าแมงวันสุกๆ กรอบเกรียมในมือเย็นของผมน่ากินขึ้นรึยัง