029 | เช้าหนาว

หายหน้าจากบล็อกไปซะนาน
ไม่ได้ไปไหนหรอก และก็ไม่ได้มุกตันด้วย
แต่คือมันไม่มีเวลามานั่งพร่ำเขียนนานๆ และวาดรูปประกอบแปะในบล็อกซะที
เฮ้ออออออ

เวลาผมแหกขี้ตาตื่นมาตอนเช้าเพื่อไปเข้าทำงานในกองทัพฯ เนี่ย
มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกะสมัยทำงานอยู่ออฟฟิศก่อนที่จะโดนใบแดงเป็นทหารเลย
(จริงๆ แล้วก็ทำงานอยู่แค่เดือนเดียวนี่หว่า พูดซะเหมือนนานเป็นลุง)
คือ มันต้องตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกา (โทรศัพท์) ปลุก แล้วก็กดหยุดเพราะความงัวเงีย
แล้วก็มาสะดุ้งอีกทีตอนนาฬิกาปลุกเตือนเป็น dead line ครั้งสุดท้าย
ฉิบหายแว้ววววว/ลุกๆๆๆ/ไม่อาบน้ำแหละ/แปรงฟันๆๆ/โอ๊ย แปรงทิ่มเหงือก/
เลือดเต็มเลย เลือดออกตามไรฟันเปล่าวะ/ช่างแม่ง/บ้วนปาก บุ๋งๆๆๆๆ/พรวดดด/
แต่งตัวๆๆๆ/กางเกงในอยู่ไหนวะ/ตากอยู่หลังร้าน!!!/ฉิบหาย ในห้องดันปิดไฟไว้/
เดินข้ามหัวพี่โอมที่นอนอยู่/เปิดประตูหลังร้าน/อุ๊บ เสียงดัง ตื่นเปล่าวะ/ใส่กางเกงในๆ/
เสื้ออยู่ไหน/ทำไมหนาวจังวะ/(ถอดเสื้อเดิมออก)/บรื๋ออออออออออออออออ/
ใส่เสื้อรองในก่อน/เจี๊ยกกกกกกกก/เย็นเฉียบยังกะผ้าเปียก/ใส่เสื้อนอกด้วยๆ/
เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก/
ไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเลย/ดึงเสื้อนอกออกมา/โปะแป้งที่จั๊กกะแร้/ใส่เสื้อ ติดกระดุม/
กางเกงๆๆๆ/รูดซิบ/โอ้ยยยยยยย หนีบบบบ/ไม่น่าซื้อกางเกงในตัวเล็กเล้ย ..รัดติ้ว/
เอาวะ รองเท้าๆๆๆ/เฮ้ย ถุงเท้าก่อนนนนน/ใครคิดรองเท้าคอมแบทขึ้นมาวะ ใส่ยากจิ๊บ/
วิ่งไปหน้าร้านนนน/รอรถๆๆๆๆๆๆๆ/ๆๆๆๆๆ/ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ/ๆๆๆๆๆๆ/มาซะทีสิวะ/ๆๆๆๆๆๆๆ...

รู้สึกตัวอีกทีผมก็มานั่งสัปหงกอยู่ในรถเมล์แล้ว
อากาศช่วงนี้กำลังหนาวได้ใจเลยทีเดียว.. ขนาดอยู่กรุงเทพนะเนี่ย
คุยกะก้อยที่อยู่เชียงใหม่แล้วอยากไปเที่ยวมากๆ เลย ได้ข่าวว่าหนาวจัด
หนาวขนาดที่ว่า ยืนเยี่ยวเสร็จแล้วไม่ต้องสะบัด แต่หักท่อนน้ำแข็งทิ้งได้เลย
แต่เยี่ยวเสร็จแล้วต้องรีบพับเก็บด้ามเยี่ยว เพราะไม่งั้นจะมีแม่คะนิ้งเกาะที่ปลายหะมะอะยะ

นานๆ ครั้งผมจะได้นั่งสักที
เพราะเครื่องแบบทหารที่ใส่อยู่มันเป็นเครื่องหมายแห่งความมีน้ำใจ
คือ ถ้าลองมึงเป็นทหารซะอย่าง ไม่ว่ามึงจะเจอเด็ก สตรี หรือคนชราก็ตาม มึงต้องลุก!!
ผมเคารพในกติกาสังคมที่ให้ผู้ชาย (โดยเฉพาะชายในเครื่องแบบ)ต้องลุกให้กับใครก็ตามที่ดูจะอ่อนแอกว่า
แต่จะว่าไปมันก็น่าน้อยใจอยู่เหมือนกันที่แม้จะง่วงจะเหนื่อยขนาดไหนก็ต้องทนยืนจนถึงจุดหมาย
แต่ไม่ใช่เช้านี้...
เพราะผมหลับครับ นั่งหลับจริงๆ
ตื่นมาก็สะดุ้ง มองไปรอบทิศ.. นี่มันถึงไหนแล้ววะ
พอเห็นสภาพแวดล้อมรอบทิศเป็นที่คุ้นตาก็โล่งใจ อีกหลายป้ายกว่าจะถึง
แต่ที่แน่ๆ คือผมนั่งด้านใน ชิดหน้าต่าง มองไปรอบๆ ก็เห็นทั้งเด็ก สตรี และคนชรายืนอยู่กันครบ..
แต่จะลุกก็ลำบากเพราะผมนั่งอยู่ด้านใน ก็เลยไม่ลุกแม่งเลย ถือเป็นโอกาสอันดี


ในรถคันนี้ ผมพบข้อสังเกตอยู่อย่างนึง
ถึงแม้มันจะวิ่งเร็ว มีลมพัด มีเสียงเพลงลูกทุ่งจากลำโพงดังลั่นเปรอะเปื้อนเต็มรถ ไหลออกถนน
แต่มันก็ยังมีความเงียบเกิดขึ้น เป็นความเงียบท่ามกลางเสียงอึกทึกของการจราจรทั้งปวง

ไม่มีใครคุยกันเลย เพียงเพราะว่าไม่มีใครรู้จักกัน
มันจำเป็นด้วยเหรอที่คนที่ใช้ชีวิตต่างๆ กัน แต่เส้นชะตามาแตะกันเพียงผิวๆ ที่รถคันนี้
จะต้องคุยกัน จะต้องทำความรู้จักกัน จะต้องทำลายกำแพงความเงียบที่ต่างก่อให้กัน
เหมือนกับนั่งอยู่ในรถไฟฟ้า..
เหมือนกับยืนร่วมลิๆฟต์กับคนที่ไม่รู้จัก..

มันเหงานะ





















อากาศหนาวที่มาในคราวนี้ พกความเหงามาด้วยเต็มๆ
มันไม่ได้เคาะประตูบ้านอย่างที่ใครๆ ว่าไว้หรอก (ขืนอยู่ดีๆ มีลมหนาวมาเคาะประตูบ้านนี่คงสยองพิลึก)
แต่มันมากับอณูอากาศที่ลอยอยู่รอบๆ ตัวเรา
ความเงียบทำให้เหงา ความหนาวก็ยิ่งทำให้เหงา
ถึงจะมีใครให้ใจอุ่นแล้ว
แต่เช้ามืดอย่างนี้ นังคนที่เป็นเตาผิงของผมมันคงยังนอนตูดโด่งซุกอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม
เฮ้อ...

(พอถอนหายใจ มีไออุ่นๆ เป็นเหมือนควันลอยออกจากปากเหมือนปอบถ่ายวิญญาณ)
ผมเดินลงจากรถเมล์คันที่ว่า แล้วเดินข้ามสะพานลอยเข้าสู่กองทัพ
อืม.. วันนี้มาแบบเน่าๆ หวังว่าคงไม่เลี่ยนนะ